امروز با دوست عزیزی در رابطه با دلیل اتفاقات زندگی صحبت می‌کردیم و بحث به اینجا کشیده شد که ما تا چه اندازه، پیشرفت‌ها و موفقیت‌هامون رو به خودمون نسبت میدیم و تا چه میزان، خودمون رو بابت زیبایی‌های زندگی‌مون، مدیون خداوند می‌بینیم؟! منظورم از این بحث، صرفاً بر زبان آوردن نقش خداوند نیست و از شما دوست عزیزم می‌خوام که با نگاه دقیق‌تر به افکار و عملکرد خودتون، یک بررسی جدی در این زمینه داشته باشید که آیا در تجربه‌های خوشایند کوچک و بزرگی که در زندگی‌تون دارید، نقش خداوند رو پیدا می‌کنید؟ وقتی کسی به شما لبخند می‌زنه، لبخند خدا رو می‌بینید؟ اگر کسی به شما بگه از وجودتون انرژی می‌گیره، نور خداوند رو در این کلام می‌بینید؟ اگر تغییر مثبتی در حس و حالتون ایجاد بشه، حمایت خداوند رو برای رسیدنتون به این احساس، مشاهده می‌کنید؟ آیا با دیدن صحنه‌ی زیبای غروب خورشید، خداوند رو برای فرصت دیدن این زیبایی شکر می‌کنید؟
هر خیری به ما می‌رسه از جانب خداونده، هر خیری… همه‌ی ما باید هر روز و هر لحظه، این حقیقت رو به خودمون یادآوری کنیم.
۱- لطفاً احساس و حال و هوای خودتون رو بعد از مطالعه‌ی متن امشب، با من در میان بگذارید.
