در ادامه‌‌ی بحث دیروز، از شما دوست عزیزم می‌خوام که به این جمله فکر کنید:
«ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که خودمون خلق کرده‌ایم!»
شاید بارها و بارها این جمله رو شنیده باشید، اما این بار از شما می‌خوام که برای یک روز، تمرین کنید که از لحظه‌ی بیدار شدن خودتون تا انتهای شب، هر تجربه، هر اتفاق، هر مکالمه، هر تصویر و در کل، هر چیزی که در زندگی خودتون با اون مواجه میشید رو مخلوق خودتون ببینید.
به‌عنوان مثال، در ابتدای روز، یک طلوع بسیار زیبا رو مشاهده می‌کنید، شما می‌تونستید این تصویر رو نبینید! ولی حالا این تصویر، بخشی از تجربه‌ی شماست، پس شما اون رو به زندگی خودتون دعوت کردید، شما خالق اون در زندگی خودتون هستید!
مکالمه و مشاجره بین دو نفر رو می‌شنوید. به ظاهر شما نقشی در این مکالمه ندارید، اما می‌تونستید اون رو نشنوید! درسته؟! اگر این مکالمه رو شنیدید، پس فکر، کلام یا رفتاری در شما وجود داشته که اون رو به زندگی شما دعوت کرده!
این موضوع رو می‌تونید به هر تجربه‌ی دیگری در زندگی خودتون تعمیم بدید. با دیدن هر اتفاقی، بعد از یادآوری این موضوع به خودتون که شما این اتفاق رو وارد زندگی‌تون کردید، از شهود خودتون سؤال کنید که «کدام فکر، کلام یا عمل من، این اتفاق رو در زندگی من خلق کرده؟!» قطعاً پاسخ‌های بسیار جالبی رو دریافت خواهید کرد.
تجربه‌های شما مخصوص به شما هستند! به شما اطمینان میدم که هیچ دو انسانی در دنیا وجود ندارند که تجربه‌های صد درصد مشابهی رو در زندگی داشته باشند. وقتی تمرین می‌کنید که در تمام طول روز، هر چیزی که تجربه می‌کنید رو به چشم مخلوق خودتون ببینید، آرام آرام نتایج شگفت‌انگیز این مسئولیت‌پذیری رو هم در زندگی‌تون مشاهده خواهید کرد. این تمرین به شما کمک می‌کنه تا آگاهی خودتون رو در رابطه با نقشی که در زندگی دارید، به عمل تبدیل کنید. به امید خدا در روزهای آینده، احساسات و تجربیات خودتون رو بعد از انجام این تمرین، با من در میان بگذارید.
۱- شما تا چه اندازه مسئولیت تجربیات خودتون رو بر عهده می‌گیرید؟
۲- آیا از انجام تمرینی که امشب خدمتتون عرض کردم، تجربه‌ای دارید؟