شکرگزار باشیم تا بزرگمون کنند. این جمله خیلی جمله‌ی عمیق و ارزشمندیه. قبلاً هم در مورد شکرگزاری نوشتم، اما امشب باز هم انرژی‌اش رسید که در مورد شکرگزاری صحبت کنم. شکرگزاری عملی… از کسی هدیه‌ای دریافت کردی، هدیه‌ای که روی اون قیمتی نمی‌شه گذاشت، هدیه‌ای به نام زندگی، هدیه‌ای به نام حق انتخاب، هدیه‌ای به نام جانشینی خداوند! سند هر چه در آسمان و زمینه به نامت زده شده، اون هم به رایگان! و خالقی که تمام این‌ها رو داده، هر لحظه همراهته و در مسیر هدایت و حفاظت و حمایتت رو هم به عهده گرفته. با این شرایط آیا خودت رو انسان شکرگزاری می‌دونی؟ خداوند همراهته، از رگ گردن بهت نزدیک‌تره و داره با چشمان تو می‌بینه که با نعمت‌ها، لطف‌ها و فرصت‌هاش چه می‌کنی.
بهترین شکرگزاری عملی در مقابل چنین لطف عظیمی، از نظر من حرکت در مسیر خواست و اراده‌ی او و بهره بردن به بهترین نحو از نعمت‌ها و استفاده‌ی درست از تک‌تک فرصت‌هاست؛ به عبارتی، اگر در مسیر درست گام برداریم و از زندگی‌مون و فرصت‌ها لذت ببریم و دائماً در مسیر رشد و پیشرفت باشیم، خودش بهترین شکرگزاری از درگاه پروردگاره. از شما می‌خوام گاهی حضور خداوند رو در فاصله‌ای نزدیک‌تر از رگ گردن احساس کنید، گاهی نعمت‌هاش رو با چشمانتون ببینید و درک کنید که او نیز از دریچه‌ی چشمانتون در حال دیدن عملکرد شماست، گاهی با او خلوت کنید و در یک گفت‌وگوی عاشقانه از نعمت‌هاش نام ببرید و بابت اون‌ها شکرگزاری کنید. درسته که خداوند به شکرگزاری ما چه زبانی و چه عملی نیازی نداره، اما ما به بزرگ شدنی که بر اثر این شکرگزاری در ما اتفاق می‌افته نیاز داریم. ما نیاز داریم حضور او و نعمت‌هاش رو درک کنیم.
۱- آیا خودتون رو انسان شکرگزاری می‌دونید؟