از شما می‌خوام کمی بیشتر خودتون رو درک کنید و به خودتون حق بدید، برای تصمیماتی که در موقعیت‌های مختلف گرفتید، صحبت‌هایی که داشتید، کارهایی که شاید به نظر اشتباه بودند، برای هر اتفاق و موقعیتی که شما رو نسبت به خودتون رنجیده‌خاطر کرده، خودتون رو ببخشید.
همیشه از عزیزانم خواستم که به همه‌ی ذرات عالم عشق بورزند و به جای رنجش گرفتن از دیگران، مسئولیت تمام و کمال زندگی‌شون رو بر عهده بگیرن؛ اما از طرفی، باید به این نکته‌ی مهم توجه داشته باشیم که منظور از پذیرش مسئولیت، خودسرزنشی و انتقاد مداوم از خویشتن نیست. از شما سؤال می‌کنم: «آیا می‌تونید همون‌قدر که به دیگران حق میدید، به خودتون هم حق بدید و خودتون رو درک کنید؟!»
یادتون باشه که شما عزیزترین فرد زندگی خودتون هستید و رابطه‌ی شما با خودتون، مهم‌ترین رابطه‌ی زندگی شماست. اگر گاهی دچار خودسرزنشی میشید، تلاش کنید اتفاقی رو که این احساس رو در شما ایجاد کرده، با این دیدگاه نگاه کنید که اگر عزیز دیگری این کار رو انجام داده بود و بعد هم ابراز تأسف می‌کرد و می‌خواست که اشتباه خودش رو جبران کنه، شما چطور با او برخورد می‌کردید؟ همزمان با این‌که تلاش می‌کنید به دیگران عشق بورزید، مراقب این نکته باشید که «احساس ارزشمندی»، یکی از بزرگترین دارایی‌های شماست. شما باید با جدیت، از احساس ارزشمندی و عزت نفس خودتون محافظت کنید. تلاش کنید به خودتون آنگونه نگاه کنید، که خداوند به شما نگاه می‌کنه، یک نگاه پر از رحمت و مهربانی و گذشت!
۱- شما با خودتون چطور رفتار می‌کنید؟
۲- فکر می‌کنید چه تغییراتی باید در رفتار شما با خودتون اتفاق بیفته؟