در ادامه‌ی مطلب دیروز، یکی از عزیزان پرسیده بود حد تلاشی که می‌کنیم کجاست؟ خیلی ساده خدمت شما عرض می‌کنم شما موجودی نامحدود با پتانسیلی نامحدود هستید. شما جانشین خدا در زمین هستید، چرا باید برای تلاشتون حد و حدود بگذارید؟ مگه خداوند در کتاب آسمانی نگفته به قدر تلاشتون دریافت می‌کنید؟! لطفاً برای خودتون مرز قائل نشید، مهم اینه که تمرکزتون بر سهم خودتون باشه. بهترین سعی و بیشترین کوششتون رو به کار بگیرید و نکته اینجاست که باز هم خداوند در کتاب آسمانی گفته بیش از توان شما انتظاری از شما نداره.
تنها حدی که می‌تونم برای سعی و تلاشتون در رسیدن به خواسته‌هاتون قائل بشم، اینه که در محدوده‌ی سهم خودتون تلاش کنید و کار خداوند رو به او بسپارید. یعنی در هر کجای مسیر از خودتون بپرسید آیا تلاشم در راستای سهم و نقش خودمه؟ به‌عنوان مثال، وقتی خدمتتون عرض کردم که سهم ما تلاشه و سهم خداوند مراقبت از نتایجه، به خاطر داشته باشیم که هیچکس بهتر از خداوند نمی‌تونه از ما و نتایج اعمالمون مراقبت کنه! گاهی فراموش می‌کنیم و شروع می‌کنیم دخالت و تلاش برای تغییر نتیجه. مثلاً می‌خوایم کاری کنیم که نتیجه اون‌طور که ما می‌خوایم رقم بخوره و خواست و مراقبت خداوند رو در نظر نمی‌گیریم، یا شروع می‌کنیم به عجله… اینجاست که باید تلاش اشتباه و اضافه رو متوقف کنیم!
از شما می‌خوام که این جمله رو با خودتون بار‌ها تکرار کنید: من موجودی الهی با روحی نامحدود و قدرتی نامحدود هستم، من جانشین خدا در زمین هستم. لطفاً هیچ محدودیتی رو باور نکنید!
۱- چه محدودیت‌هایی رو برای خودتون قائل هستید؟ فکر می‌کنید تا چه حد می‌تونید در مسیر رسیدن به خواسته‌هاتون تلاش کنید؟